Przerwa nie wliczana do czasu pracy

Przerwa nie wliczana do czasu pracy pojawiła się w polskim ustawodawstwie na skutek dostosowania krajowych regulacji do przepisów UE. Pracodawca może wprowadzić w trakcie każdego dnia pracy pracownika  niewliczaną do czasu pracy ( a tym samym niepłatną) przerwę w pracy. Przerwa nie wliczana do czasu pracy może być zastosowana w wymiarze nieprzekraczającym 60 minut. Przerwa nie wliczana do czasu pracy przeznaczona jest na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych.

Przerwę w pracy wprowadza się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie pracy albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu pracy. Przerwa w pracy może być krótsza niż wskazane 60 minut, może więc wynosić np. 10 minut. Jest ona jednak niewliczana do czasu pracy, co powoduje faktyczne wydłużenie czasu pracy pracowników o czas tejże przerwy.

Przykład:

W firmie X wprowadzono 60 minutową przerwę w pracy na spożycie posiłku i załatwienie spraw osobistych. Pracownicy dotychczas pracujący w godzinach 8-16 obecnie pracują w godzinach 8-17. W trakcie dnia pracy w godzinach 11-14 mogą skorzystać z przerwy na spożycie posiłku i załatwienie spraw osobistych. Efektywny czas pracy pracownika za który wypłacane jest wynagrodzenie wynosi 8 godzin dziennie, godzinna przerwa nie jest zaliczana do czasu pracy i nie przysługuje za nią wynagrodzenie. Takie rozwiązanie jest jak najbardziej zgodne z obowiązującym przepisami prawa pracy.